Dat het niet lang meer zou duren voordat hij zou overlijden, dat wist ze. Het was niet nodig om het te benadrukken, dat was zonde van de tijd. De tijd die hen samen nog restte konden ze wel beter gebruiken. De tijd zou hen inhalen, ook dat wist ze. Maar nu nog niet. Nu was het tijd om dicht bij elkaar te zijn, elkaars warmte te voelen en de geruststelling van zijn ademhaling te koesteren. Zo vaak hadden ze elkaars nabijheid als vanzelfsprekend beschouwd. Zijn nabijheid, dat maakte dat ze zich sterk, geliefd en gezien voelde. Zijn nabijheid waarvan ze wist dat als dat er was, alles goed zou komen. Zorgen waren voor later.
Later kwam sneller dan ze wilde. Later was nu. Later bracht de zorgen die eens zo ver weg leken. Nu zat ze aan zijn bed, haar handen in de zijne verweven. Warme handen, die ontelbare keren haar koude handen hadden verwarmd. Die mooie, warme, zachte en beschermende handen omvatten alle liefde die ze voor elkaar voelen. Ze gaat bij hem liggen en kruipt dicht tegen hem aan. Ze fluistert dat ze zielsveel van hem houdt. Dat ze hem vreselijk zal missen. Ze wenst hem een goede reis. Ze vraagt of hij op haar wil wachten. Dat belooft hij. Hij zal op haar wachten. Wanneer de tijd het toelaat en er niet meer toe doet.